Home is the place you left...

Op 14 november was het dan eindelijk zover, de eerste keer Afrika, de eerste keer alleen reizen…Ik nam vanuit Brussel een vlucht naar Londen en stapte daar over op de vlucht naar Nairobi, Kenya. Naast me zat een journaliste van de BBC die een in Kenya een reportage ging maken over Britse legertroepen. Met een vlucht van acht uur en een half voor de boeg had ik een interessante gesprekspartner waardoor de vlucht vrij snel voor bij leek.

Geland in Nairobi moest ik nog aan een visum zien te geraken bij de douane. Het was de mens aan de douane niet meteen duidelijk wat ik in Nairobi kwam doen. Dat ik enkel op doortocht was in Kenya en naar Tanzania zou reizen vond hij niet zo leuk. Maar toen ik het woord volunteer vernoemde leek het opeens niet meer zo een probleem te zijn.

Ik zei de Engelse journaliste vaarwel en ging op zoek naar Bram die me ging opwachten aan de luchthaven. Francis, Bram zijn co-piloot tijdens de Schiplaken-Igunga trip en nog twee andere vrienden van de Bollé Bollé vzw zouden diezelfde avond vanuit Nairobi terugvliegen. We deden dus een kleine switch, drie Belgen terug en eentje in de plaats.

We reden naar een Backpackers waar we de nacht doorbrachten in de daktent van de jeep. Toevallig verbleven er ook drie Duitsers die Bram en Francis op hun tocht hadden ontmoet en waarmee ze een eindje hadden samengereden. Mannen, moto’s en jeeps, een onherroepelijke combinatie die avontuur uitschreeuwt, dat kon ik allesinds afleiden uit de verhalen die ze vertelden. Het was dan ook een fijn weerzien voor de kerels. De volgende dag namen we afscheid en reden we verder. Voordat we naar Igunga reden, was er nog een kleine missie die moest volbracht worden. De vzw had 40 computers voor de scholen in Igunga op de kop kunnen tikken. Nog een meevaller was dat diezelfde computers mee konden verscheept worden in een container met spullen van een andere non-profit organisatie uit Getamock, een dorpje in de buurt van Arusha.

De computers stonden dus in een container in Getamock. Maar voor we daar heen reden, reden we naar Arusha waar Joke woont. Joke is een van de verantwoordelijken van de non-profit organisatie in Getamock. Een paar jaar geleden deed ze een buitenlandse stage in Getamock en sindsdien is ze actief bezig met de schooltjes in dat dorpje. Een heel toffe madam die ook haar hart verloor in Afrika en in augustus België ruilde voor Tanzania.

Omdat Joke werkt in een lodge (lees sjieke verblijfplaats voor toeristen die op safari gaan) werden we echt in de watten gelegd. We kregen een kamer met twee reuzebedden, spaghetti als avondeten en een uitgebreid ontbijt. Even de toerist uitgehangen maar nadien moesten we de baan weer op.

We pikten Gabusa op, een van de leraars van Getamock die ons de baan kon tonen naar het dorpje. De voorbije dagen werd het me al snel duidelijk dat een jeep hier geen overbodige luxe is, of zelfs meer, een must. Hoe dichter we bij Getamock kwamen, hoe ruwer de weg werd. Sommige wegen verdwijnen hier ook gewoon wanneer de regen valt.

Aangekomen in Getamock konden we dan de computers inladen om dan de volgende ochtend vroeg te vertrekken naar Igunga, of dat was toch alleszins het plan...  Het openen van de container met de computers liet even op zich wachten doordat de container op slot zat met twee sloten, elk bewaard door een andere persoon. Tegen de tijd dat de twee kerels met de sleutel er waren was het al donker, maar toch we waren blij dat ze er waren. In het bijzijn van een waarnemend comité (lees kerels die er op moesten toezien dat we enkel de computers meenamen) laadden we alle dozen in onze jeep. Toen we alle dozen hadden ingeladen kwamen we tot de jammerlijke conclusie dat er drie dozen ontbraken.

Drie dozen konden dus a) nog ergens in de container zitten of b) gestolen zijn in de haven van Dar es Salaam waarnaar de container vanuit België werd verscheept. De container zat buiten de computers vol met schoolspullen en maar liefst 5500 kg aan kleren. We besloten dat we de volgende ochtend de container gingen leegmaken om te kijken of die drie dozen er nog in zaten.

Woensdagochtend, opnieuw in het bijzijn van een waarnemend comité, laadden we dus de spullen uit maar tevergeefs, geen computerdozen. Maar kom, we waren blij dat de andere 45 dozen er wel geraakt waren en reden door naar onze laatste bestemming, Igunga. Hoe dichter we kwamen, hoe droger het landschap werd. Het had er nog maar amper geregend, en iedereen hoopte dat de regen snel zou komen. Had ik maar wat regen uit België meegebracht dat op het moment dat ik vetrok juist leek te verdrinken.

In de avond kwamen we toe in Igunga, het dorpje waar ik nu verblijf. We reden naar de missiepost waar pater Bolle ons verwachtte.  Het eten was een feestmaal, ze hadden een kip geslacht en chipsie gemaakt (frietjes!). 

De eerste dagen van men verblijf hier toonde Bram me het dorp en de scholen. Zowel aan de lagere als aan de secundaire school moet er nog gebouwd worden. Nieuwe lokalen en slaapvertrekken moeten gebouwd worden omdat het aantal leerlingen op de scholen blijft toenemen. We bezochten ook de kleuterschool waar ze op dat moment examen hadden. Kleuters die examens afleggen... het was bizar om te zien!

Ondertussen kreeg Bram bericht van twee hollanders die hij ook was tegengekomen tijdens de Schiplaken-Igunga tocht. Ze schreven dat ze in Rwanda waren en misschien wel langsheen Igunga konden rijden voor een bezoekje. Flore en Oliver waren een koppel dat in Amsterdam woonde maar nu zal verhuizen naar Zuid-Afrika en daar te gaan wonen voor onbepaalde tijd. Twee maanden geleden zegden ze al hun vrienden en familie vaarwel en vertrokken ze met hun jeep vanuit Nederland naar Zuid- Afrika.

Bram was zeer blij ze terug te zien en ook Flore en Oliver waren blij dat ze Igunga op hun tocht nog konden mee pikken. Hen horen vertellen deed me weer even aan men tijd in Amsterdam denken, en daar word ik nog steeds vrolijk van.

Vandaag is het zondag en ben ik dus juist een week in Afrika. Intussen geraak ik beetje bij beetje gewend aan de warmte (lees, ja ik ben al verbrand), kan ik de mensen al groeten in het swahili (maar daar blijft ook nog even bij) en probeer ik men draai hier te vinden op de missiepost. Pater Bolle spreek me af en toe de wijze woorden toe “ ge moet veel drinken, ge moet veel eten”.  Rijst en mango staan hier dagelijks op het menu, twee dingen die ik graag eet dus ik heb hier niets te klagen!

So far so good ,

Badaaye ! (tot later)

Siske