Hamna shida

6 december. Hoewel er hier aan zwarte pieten geen gebrek is, ontbreekt vandaag elk spoor van de goed heilige man. Sinterklaas bestaat hier niet en dus hielden Bram en ik het bescheiden met een stuk chocolade van Callebaut dat met me meekwam vanuit België.

Ondertussen zijn we al drie weken verder en ik begin stilaan te wennen aan het leven hier. Als ik opsta is het 29°C, als ik ga slapen is het 30°C. De zon komt iedere dag op rond half zeven 's ochtends en gaat onder om half 7 's avonds. Tot zover de zekerheden want iedere dag brengt wel een verrassing met zich mee waardoor onze plannen meestal wat moeten aangepast worden. Maar hamna shida (geen probleem) want dat is nu eenmaal Afrika.

De voorbije weken zijn we al veel op de baan geweest voor verschillende doeleinden. Zo sleepten we pater Max zijn auto vanuit Igunga naar Mwanza, de op een na grootste stad in Tanzania. zo een 350 km hier vandaan. En hoewel ik normaal graag in grootsteden vertoef, voelde ik me niet echt op men gemak in deze grote stad aan het Victoriameer. Het verschil met Igunga is immens en de criminaliteit loert overal. Omdat we toch niet zomaar 700 km zouden moeten rijden op één dag, enkel en alleen voor een kapotte wagen, hadden we het geluk dat we twee vrienden van Bram konden ontmoeten. Ze zijn op dit ogenblik bezig met het opstarten van een Mobile School voor de straatkinderen in Mwanza. We aten ergens bij een lokaal restaurantje en reden terug richting Igunga. Onderweg kregen we nog een snelheidsovertreding. Gelukkig kon Bram de politie ervan overtuigen dat we maar arme zieltjes zijn en we kwamen er vanaf met een boete van 5000 shilling ( 2,50 euro).

Eergisteren reden we ook eventjes naar Igurubi, een dorpje zo een 90 km hiervandaan waar Pater Bolle een huwelijk moest inzegenen. Toen we er aankwamen, was er nog niet meteen veel beweging. Beide families bleken niet echt gehaast en zaten nog gezellig thee te drinken en te kletsen. Toen pater Bolle het wel tijd vond om er aan te beginnen, stuurde hij de bruid samen met haar 21 aanhangers in onze Landrover. Nadien was het de beurt aan de bruidegom met zijn aanhang. Het record aantal personen in de Landrover staat nu dus op 23, mezelf inclusief op het dak. Voorafgaand aan vrolijk gekrijs, gezang en gedans kwam het toekomstige koppel de kerk binnengewandeld. Beiden keken alsof het de ergste dag van hun leven was. Even dacht ik dat de bruid een potje zou gaan wenen. Maar blijkbaar is het wel degelijk zo dat je absoluut niet mag tonen dat je gelukkig bent. Ik neem aan dat ze wel gelukkig moeten geweest zijn… Aan het tempo van een rent –a-priest deed pater Bolle de mis en verliet ook als eerste de kerk. “Kijkt eens, dan maakt ge dat ook eens mee hé, Francisica” sprak hij.

December betekent hier het einde van het schooljaar. In januari start een nieuw schooljaar met een pak meer leerlingen. Intussen moeten dus de nieuwe schoolgebouwen ook volledig klaar zijn. Pater Bolle heeft heel wat werkvolk onder zijn hoede (alles samen meer dan 50 personen) waardoor er iedere dag goed doorgewerkt wordt. Schoolbankjes worden hier met de hand een voor een afgemeten en gezaagd om ze dan vervolgens een voor een te lassen. Ramen en deuren, echt alles wordt hier met de hand gemaakt. In België heet zoiets de dag vandaag "op ambachtelijke wijze", hier is het een doodgewone voltijdse job.

We schilderden al een deel van de bankjes zodat ze niet gaan roesten en vorige week kuisten we de grote watertanks uit van de middelbare school zodat er proper drinkwater is. Het moet een teken zijn geweest want de dag nadien viel de regen hier voor de eerste keer met bakken uit de lucht. Stilaan begint alles hier een beetje groener te zien. Maar de vochtigheid betekent ook een pak meer beestjes. Hamna shida: de grote hoeveelheden insecten worden hier gewoon geconsumeerd. Zo eet ik hier nu sprinkhanen en kumbikumbi, een soort van vliegjes, gewoon alsof het chips zou zijn. Ook heb ik grote bewondering voor de vrouwen in de keuken. Wat ze hier op tafel toveren, enkel en alleen klaargemaakt op een simpel houtvuur, zou ik ondanks mijn 15 jaar scoutservaring nooit voor elkaar krijgen.

Naast het verven van bankjes, kuisen van watertanks, kleine klusjes zoals 1200 examens kopiëren met een machine die maximum 90 pagina’s tegelijk drukt, heb ik mezelf twee taakjes toegewezen. Vorige week ontdekte ik iets wat voor de meesten een nachtmerrie zou zijn maar voor mij de hemel betekent: een kot vol rommel. Het nieuwsgierige kind dat ik nog steeds ben, begon rond te kijken en vond dozen vol met brillen, genoeg om iedereen hier in Igunga van een exemplaar te voorzien. Monturen uit de jaren stillekes waarvan mijn beide grootvaders er zeker een hadden, zonnebrillen in de gekste modellen…Het ligt hier allemaal op een hoop bij elkaar samen met nog een hele hoop andere rommel waarvan ik de helft nog niet kan definiëren. Met een nieuwe Christian Dior op men neus ben ik dus begonnen met het kot leeg te maken. Daarnaast heb ik hier ook de taak op mij genomen om 43 bomen te planten. Ik, die in het verleden nog geen enkele kamerplant in leven wist te houden, moet er dus voor zorgen dat hier binnenkort een klein rumbauten-bos zal staan…

Zo zijn we dus ondertussen de vierde week begonnen... En hoewel de fysiek misschien niet altijd mee wil, de aanpassingsverschijnselen (lees constipatie) neem ik er dan maar gewoon bij. Ik begin me hier stilaan op men gemak te voelen. Ik probeer kleine gesprekjes te voeren met de mensen en geniet vooral van alles wat er om me heen gebeurt, dag in dag uit. Hier is geen weekend, geen maandagochtend, hier is het leven gewoon het leven. Hier ben ik gewoon Francisica en dat is meer dan voldoende.

Hakuna matata.